In een recent arrest oordeelde het hof Den Haag over de bewijskracht van een overeenkomst die wel was ondertekend op de laatste bladzijde, maar niet op iedere bladzijde was geparafeerd. Wat was het geval?

Een vennootschap stelde zich op het standpunt aan een natuurlijk persoon € 150.000,-- te hebben geleend. Omdat het bedrag niet werd terugbetaald, startte de vennootschap een procedure. Als bewijs van de lening legde de vennootschap een overeenkomst van twee bladzijden over. Op de eerste bladzijde stond onder andere dat een bedrag van € 150.000,-- werd geleend, op de tweede bladzijde stonden de handtekeningen van partijen. De natuurlijk persoon erkende dat zijn handtekening op de tweede bladzijde stond, maar stelde dat deze bij een andere overeenkomst hoorde. De leningsovereenkomst was volgens hem dus vervalst.

De rechtbank ging niet mee in het verweer van de natuurlijk persoon en wees de vordering toe. In hoger beroep liep dit anders af.

Het hof overwoog dat een akte een ondertekend geschrift is. Omdat de eerste bladzijde van de overeenkomst niet was ondertekend, meende het hof dat dit geen ondertekend geschrift is. Het zou volgens het hof te eenvoudig zijn om misbruik te maken als een niet ondertekende bladzijde zou worden aangemerkt als ondertekend geschrift omdat de volgende bladzijde is ondertekend. Dit kan anders zijn als onomstotelijk kan worden vastgesteld dat de bladzijden bij elkaar horen, maar dat was in deze zaak niet het geval. Het hof wees de vordering af.

Uit het voorgaande blijkt maar weer eens dat het aan te raden is om elke bladzijde van een overeenkomst te paraferen. Het is niet zo dat een overeenkomst die alleen op de laatste bladzijde is ondertekend niet geldig is, maar als de andere partij de geldigheid betwist kan er wel een bewijsprobleem ontstaan. Dat kan eenvoudig worden voorkomen door alle bladzijden te paraferen.